Hallo allemaal!

Hoe is het met jullie? Hopelijk word er flink genoten van de zonneschijn, mooi weer en exotische vakantiebestemmingen daar op het noordelijk halfrond. 2 weken geleden kwam ik terug van mijn eigen vakantie naar Zuid-Korea waar ik 3 weken met Marieke heb rondgereisd. Het was zo ontzettend fijn om elkaar weer te zien en voor die paar weken niet van elkaars zijde te hoeven wijken. We hebben zoveel mooie dingen gezien, gelachen, lekkere exotische gerechten geproefd en in bussen gezeten. In het kort: Zuid-Korea is een prachtig land en ik raad het iedereen aan om er een keer op vakantie te gaan! Alles is Zuid-Korea is heel erg modern en goed geregeld, het eten is fantastisch en er is zoveel cultuur en natuur om je in onder te dompelen. En daarnaast heb je ook nog eens de meest fantastische combinaties van strand, zee en bergen! Het was nooit mijn plan om een reisblog te beginnen, dus dat ga ik ook niet doen, het internet staat vol met reisblogs over weet ik waar. Dus als je een reisblog over Zuid-Korea wilt lezen moet je dat maar even googelen.

Ondertussen ben ik weer terug in mijn nieuwe thuisland en toen mijn vliegtuig door het wolkendek brak en ik het groene glooiende landschap van Nieuw-Zeeland met al zijn prachtige kustlijnen weer onder me zag overviel me ineens een nieuw gevoel. Een gevoel van geruststelling. In tegenstelling tot de laatste keer dat ik in Nieuw-Zeeland landde is er zoveel veranderd. Deze keer weet ik hoe ik het biosecurity formuliertje moet invullen, hoef ik geen dure taxi te betalen maar wordt ik opgewacht door mijn huisgenootje die me meteen in de armen vliegt en heeft Joshua cake gebakken voor iedereen als ik de volgende ochtend mijn kantoor binnenwandel. Het opnieuw terugkomen in dit land heeft me in één klap laten inzien hoeveel ik opgebouwd heb over het afgelopen halve jaar. En dat was een realisatie die ik hard nodig had. Tot vandaag vergeleek ik alles in mijn nieuwe leven met het oude leven in Utrecht (wat oh zo perfect was) en niets of niemand was goed genoeg of kon daaraan tippen. Maar nu zijn mijn ogen ineens geopend en kan ik eindelijk genieten van de mensen die ik hier ken. Ik ben niet meer bang om teleurgesteld te worden als ik één op één met iemand afspreek en het is gemakkelijker om mensen te nemen zoals ze zijn. Nog steeds vind ik het belangrijk om me te omringen met mensen die een beetje voelen zoals de mensen thuis. Mensen die hun leven op een rijtje hebben of aan zichzelf aan het werken zijn en openstaan voor hoe anderen de wereld ervaren. Sommige mensen komen nog steeds niet door de selectie, maar gelukkig heb ik mijn verwachtingen wat bijgesteld.

Af en toe werp ik nog een blik op de plant van een paar posts geleden die gestaag doorklimt naar het plafond. De laatste blaadjes beginnen zich nu net te ontkrullen voordat hij dan toch eindelijk zijn bestemming bereikt, en wie weet waar hij dan naartoe groeit... Ik heb een touwtje over het plafond gespannen, maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken.

Ook de PhD heb ik weer opgepakt na 3 weken pauze. Nu ik wat verder in dit grote project ben begint het toch allemaal een beetje chaotisch te worden. Want dat heb je altijd met grote projecten, je doet maar wat totdat je even een stap terugneemt en kijkt naar de berg chaos die je je werk noemt. Het is weer even tijd voor een halfjaarlijkse schoonmaak van mijn google drive folders... Maar tegelijkertijd moet er ook hard gewerkt worden aan onze veldwerkvoorbereidingen. In oktober, november en december gaan we voor langere tijd het veld in (eigenlijk een soort vakantie) en gaan we stromingen en waterhoogten meten in twee estuaria gedurende 2 weken. Ik spendeer veel tijd met het invullen van excel sheets, het boeken van accommodaties, auto's, boten en schippers en het begrijpen van grote ingewikkelde instrumenten die voor ons de stroomsnelheden gaan meten. Daar moet dan weer een frame voor gebouwd worden zodat ze stevig op de getijdenplaat kunnen blijven staan voor die 2 weken. Ineens is mijn kantoorwerk vervangen door het in elkaar schroeven van metalen frames, instrumenten en kabels bij elkaar sprokkelen en eindeloze besprekingen om te bedenken hoe we dat allemaal naar het veld gaan verplaatsen. Het moet van tevoren goed uitgedacht worden, want het is zo'n grote en dure onderneming dat je maar één keer de kans krijgt om het veld in te gaan en dan moet het dus ook in één keer goed gaan.

Zolang je tussendoor maar genoeg pauze neemt komt het allemaal vast goed, dus vandaar is klimmen en surfen in de weekenden nog steeds mijn hoofdprioriteit ;).