Ollaa Lieve Lezers,

In mijn blauwe Subie rijden Catherine en ik door de straten van het centrum van Hamilton. De regen klettert neer op de voorruit en de ruitenwissers doen hard hun best om het water weg te vegen en mij van wat zicht te voorzien. Het is 5 uur 's middags, maar de straatverlichting is al aan en het duurt niet lang meer voordat de duisternis valt. Iedere keer als ik een lampje zie fonkelen maakt mijn brein meteen de connectie met de kerstverlichting die de straten in Nederland gezelliger maakt rond deze tijd van het jaar. Maar het is natuurlijk helemaal niet die tijd van het jaar... Het is mei.... En daarna komt juni, juli, augustus. Maanden vol zonneschijn en warmte. Het is best vreemd om deze maanden nu in te gaan met het vooruitzicht van kou en nog meer regen. Thuis heb ik al een paar lekkere warme dekens ingeslagen, zelfs eentje met mouwen en een capuchon(!!), aangezien de standaard van isolatie in Nieuw-Zeelandse huizen absoluut laag is en iedereen me verteld dat het zeer koud gaat worden.

Catherine verbindt mijn telefoon via de aux-kabel aan de radio van de auto en samen zingen we mee met de liedjes van ABBA. We zijn onderweg naar het afscheidsfeestje van Dayna, een van onze geliefde klimmaatjes. Over 2 weken gaat ze Hamilton inruilen voor het bruisende Bristol in de UK. Het is iets wat vele kiwis van onze leeftijd doen. Zij hebben hun hele leven op dit eiland gespendeerd en zijn onderhand wel eens benieuwd waar hun ouders vandaan komen (vaak heeft een van de ouders een Europese achtergrond) en hoe dat veelbesproken Europa er nu eigenlijk uitziet. Ongeveer 90% van de mensen die ik over de afgelopen maanden heb leren kennen en een vriendschap mee opgebouwd heb, heeft plannen om binnen een jaar naar Europa te vertrekken. En van mijn woorden over dat Nieuw-Zeeland veel relaxeter, mooier en beter is wil niemand wat weten. Nee, ze willen het zelf ervaren. En dat kan ik best begrijpen. Europa is natuurlijk ook ontzettend mooi. Alles is zo dichtbij elkaar en naast prachtige natuur en allerlei verschillende culturen is er ook prachtige architectuur, iets wat hier niet te vinden is door verwoestende aardbevingen, cyclonen, tsunami's, vulkaanuitbarstingen enzovoorts. Alle gebouwen zijn laag, vierkant en grijs. Het centrum van Hamilton is absoluut niet fraai, maar het stort allicht niet in mekaar na een aardbeving....

Eenmaal aangekomen bij Dayna worden we meteen naar een kamer geloodst waar ze al haar spullen heeft uitgestald waar ze vanaf wil. Ik spendeer een flink uur met Catherine en Cody om alle kleren te passen (variërend van galajurken tot hotdog-kostuums) onder het genot van een cocktail. Na een tijdje komen we giebelend naar de kamer uit, ieder in een andere outfit samengesteld met Dayna's kleren en is het tijd om ons voor te stellen aan de rest van het gezelschap. Het wordt me al snel duidelijk dat er vooral collega's aanwezig zijn op dit partijtje. Wij worden al snel weggezet als dat groepje 'klimmers' en dat vraagt natuurlijk om een show-off aan tafelboulders, pull-ups aan het randje van een deurkozijn en het souplessespelletje waarbij je met je mond een velletje papier van de vloer moet oppakken. Nadat iedereen genoeg blauwe plekken, gescheurde liezen en pijnlijke vingers heeft verzameld en de cocktails gedronken zijn, verlaten de collega's het huis en rollen wij onze slaapmatjes uit om ook even een paar uurtjes van elkaars gesnurk te genieten.

Om 10 uur in de ochtend heb ik de keuken schoongemaakt, de pizzadozen in de container gemikt en iedereen z'n bed uit gesleurd. Het is tijd om naar onze lokale klimhal te gaan voor een competitie! Nee we doen niet mee, maar lekker brak op een bouldermat liggen en kijken hoe andere mensen klimmen is absoluut niet verkeerd. Het is ontzettend druk in de klimhal en de klimmers doen het fantastisch! Ik ontmoet een collegaatje van de uni. William heeft net zijn onderzoeksvoorstel gepresenteerd (iets met architectuur en biomaterialen) en vraagt hoe het met mijn PhD gaat.

Ja, ook ik had de vorige dag de eerste versie van mij onderzoeksvoorstel ingeleverd (de eerste mijlpaal in je PhD, jeej!). 1 juni is de presentatie en vanaf dan gaat de 3-jaar durende marathon beginnen. Het schrijven en inleveren van het onderzoeksvoorstel leverde gelukkig niet al te veel stress op. Tijdens de laatste week voor de deadline waren er nog 2 mooie dagen waarop we zijn gaan klimmen in een prachtige rivierkloof (mijn favoriete nieuwe klimspot) en een surftripje naar Raglan hebben gemaakt. Klimmen gaat natuurlijk altijd voor PhD ;).