Hoi allemaal!

Het is ondertussen maart. En nog steeds voelt het als gisteren dat we afscheid van elkaar namen. Het afscheidsfeest in Utrecht (zoveel liefde!), de laatste bouldersessie in Energiehaven en de vermoeide gezichten op het vliegveld na 3 uurtjes slaap op de woonkamervloer. Zo vaak neem ik even de tijd om door het afscheidsboek te bladeren en de berichten van al die fantastische mensen opnieuw te lezen. Iedere ochtend voordat ik mijn bed uitkom (en nadat ik mijn brilletje op mijn neus heb gezet) werp ik een blik op de met foto's gevulde muur in mijn kamer vanwaar jullie me toelachen. Vanuit Utrecht, Berlijn, de alpen of een zomers festival. Dan voel ik weer even die warme deken van jullie vriendschap over me heen vallen (of is dat mijn warme donsdeken?).

Eenmaal uit bed schuif ik de deur van mijn kamer open en adem de koude ochtendlucht in. Ik stap naar buiten en voel de zon op mijn gezicht als ik naar het huis loop. De zon is al wat minder sterk dan 2 maanden geleden en mijn adem vormt drakenwolken in de koele lucht. Nog eventjes voordat de zon mijn kant van de aardbol zal verlaten en jullie gezichten zal verwarmen. Dan is de tijd van sneeuw, bleke gezichten, vermoeidheid en verkoudheid voorbij. Ik ben heel benieuwd hoe de winter in Nieuw Zeeland gaat zijn. De huizen hier zijn heel slecht geïsoleerd, maar de temperaturen komen amper onder het vriespunt. Maar tot die tijd genieten we hier nog even van de zomer.

De overstromingen en cyclonen die de afgelopen maanden het land geteisterd hebben, hebben nu eindelijk plaats gemaakt voor blauwe lucht en zon. We willen geen moment verspillen en ieder weekend zijn we buiten aan het klimmen, surfen of wandelen. Een dagtrip naar Raglan is ondertussen een gewoonte. Waar we vorige week nog met een kartonnen bordje aan de straat stonden, heb ik sinds deze week een auto en hoeven we niet meer te liften. Op vrijdag binden we onze surfboards op het dak van mijn Subaru en driften we over de gravelwegen naar de strandstad. In de avond is er altijd wel wat te doen: een bandje in de ene kroeg, een feestje in de andere, en iedere 10 minuten ontmoet je een nieuw iemand. Raglan is zeker het bruisende backpackerscentrum van het Noordereiland. Het doet me denken aan Utrecht, alleen dan zonder boulderhal en een beetje kleiner. Op de zaterdag brakken we uit aan het strand, samen met de 10 andere mensen die we de vorige avond ontmoet hebben. We surfen, spelen kaartspelletjes en delen verhalen met elkaar. Aan het eind van de dag verplaatsen we het feestje naar de lokale camping waar we onder het genot van een paar flessen wijn, wraps met bonen en goed gezelschap de nacht wegspelen.

Op zondag zijn we allemaal weer vroeg op en is het tijd om te klimmen! Over een eindeloze gravelweg rijden we naar het lokale klimgebiedje en beklimmen we een veels te steile helling naar een rotsformatie. Daar komen we wat mensen tegen die we kennen van de klimhal in Hamilton waar we iedere dinsdag en donderdag samen klimmen. Ik hijs mezelf in een moeilijke route en maak een smerige val. Bloed druipt vanuit mijn knie over mijn scheenbeen naar beneden en doordrenkt de stof van mijn klimschoenen: fantastisch.... Ra laat me naar beneden zakken en ik ga in het gras zitten om even bij te komen van de schok. Gelukkig is Ra een dokter en vertelt hij me snel dat er niets aan de hand is, gewoon een flinke schaafwond. Toch besluit ik dat het wel genoeg is geweest voor vandaag en spendeer de rest van de dag luierend in het gras. Aan het einde van de middag dalen we de steile helling weer af en rijden we terug naar Hamilton. Allemaal moe en content. Eenmaal thuis stappen mijn huisgenoten net naar buiten om pizza te halen. Met het opgedroogde bloed nog op mijn been springen we in de auto en rijden de naar Domino's pizza. Net als thuis, heerlijk goedkoop en het perfecte maaltje na een intensief buitenweekend.