Lieve allemaal,

Om half 9 komt er een grote grijze UTE (utility vehicle, pick-up auto) de parkeerplaats oprijden. Voor mijn neus komt het gevaarte tot stilstand en gooit Andrew de deur open. 'Goodmoring Sanni, all ready for today?' vraagt mijn PhD-supervisor met een grote grijns op zijn gezicht. Ik antwoord met groot enthousiasme dat ik er helemaal klaar voor ben en gooi mijn roze bloemenprint regenlaarzen in de kofferbak waarna ik aan de passagierszijde in de auto klim.

Het is ongeveer 1.5 uur rijden naar de Firth of Thames. De groene heuvels trekken aan ons voorbij terwijl we over de landwegen scheuren. In de verte zien we Mt Te Aroha, de hoogste berg in de omgeving die nog op mijn to-climb lijstje staat. Vanaf de top heb je prachtig uitzicht over de Waikato vallei in het westen en de kust en de oceaan in het oosten. Echter mag je op het moment de berg niet op door het risico op aardbevingen. Aan de voet van de berg strekt de vallei zich uit met een eindeloze lappendeken aan weilanden en maïsvelden. Als je de bergen wegdenkt dan zou het zomaar Nederland kunnen zijn. Zwart-witte hoekige koeien grazen in grote kuddes in de weilanden en de wegen zijn bijna kaarsrecht, met bomen aan weerszijden. Deze streek noemt Karin ook niet voor niets 'Our own tiny Netherlands'. Dit gedeelte van het Noordereiland ligt grotendeels onder zee-niveau en zodra we dichter bij onze bestemming komen zie ik dat de Nieuw-Zeelanders het waterniveau hier wat minder in de hand hebben dan de Nederlanders thuis. Dichterbij de kust veranderen de velden in een soort moerasland met hoge grassen. Een paradijs voor vele vogelsoorten aldus Andrew.

Voordat we het veld ingaan stoppen we bij een klein cafeetje waar we een kop koffie drinken en de dag doorspreken. Vandaag gaan we sedimentatie meten op verschillende plekken in het mangrovebos. Dat doet het onderzoeksinstituut waarvoor Andrew werkt ieder jaar om te kunnen zien hoeveel sediment er opgevangen wordt tussen de dichte wortels van de mangroves. Vandaag gaan we 6 locaties af, de overige 3 doen we woensdag. Na de koffie springen we weer snel in de UTE en rijden we de gravelweg op die naar de dijk voert. Daar pakken we onze rugzakken in, trek ik mijn roze laarzen aan en zet Andrew zijn ronde rangershoed op.

We struinen door de hoge moerasgrassen aan de andere kant van de dijk en al snel zie ik de eerste mangroves en veranderd de grassige ondergrond in een modderbad. We ploeteren gestaag verder door het struikgewas totdat we bij het vlonderpad aankomen. Het simpele pad is niet meer dan twee lange planken getimmerd op een paar paaltjes die in de modder gezet zijn, maar het doet zijn werk. Eenmaal in het mangrovebos domineert al snel een zoemend geluid van de talloze bijen die door de bomen vliegen. Gelukkig zijn de bomen hier hoog genoeg en zitten de bijen enkel bovenin de kronen van de bomen. Na ongeveer 20 minuten lopen bereiken we het voorste gedeelte van het modderige bos en zetten we het meetapparaat neer. Bij iedere locatie slepen we twee zware metalen planken uit de takken die we over het sediment leggen. Andrew klimt er vervolgens op om met het apparaat de bodemhoogte te meten. Dat apparaat is niet meer dan een metalen staaf met 9 gaatjes erin. In die gaatjes zit een plastic staafje die je tot de grond duwt en door de hoogte van het staafje te meten weet je de hoogte van het sediment. Ik notuleer alles netjes in een tabel en zo gaan we de hele dag van locatie naar locatie. Gezellig kletsend verplaatsen we ons langzaam door het doolhof van bomen en de dag vliegt voorbij.

Om half 7 's avonds komen we terug bij de auto, onze kleren volledig bedekt in modder, maar gelukkig geen bijensteken!

Woensdag herhalen we het hele avontuur nog een keer. Alleen heeft Erik van de Universiteit van Twente zich nu ook bij ons gezelschap gevoegd. Ook is de waterstand in het bos een stuk hoger vandaag. Door het springtij waden we tot bijna aan onze middel door het water alvorens we het vlonderpad bereiken en ook tijdens het werk houden we het niet droog. Het is één groot modder/water-festijn. Terwijl Andrew de metingen afmaakt duiken Erik en ik een ander gedeelte van het mangrovebos in om apparaten uit de modder de verwijderen die daar de afgelopen jaren data verzamelt hebben. Ondanks het feit dat we allebei Nederlanders zijn blijven we toch Engels met elkaar praten als Andrew uit het zicht verdwenen is. We hebben het over het leven in Nieuw-Zeeland en Twente. Ik vertel hem dat ik bijna een PhD in Twente had gedaan en hij beaamt dat ik een goede keuze heb gemaakt. Hij komt altijd met plezier terug naar deze kant van de aardbol waar hij jaren geleden zijn PhD gedaan heeft. Naar Enschede gaan kan altijd nog ;). Terwijl hij de apparaten uit de modder verwijderd neem ik de tijd om het bodemleven in het mangrovebos eens te bestuderen. Er is heel veel gaande in die modderlaag als je even de tijd neemt om ernaar te kijken. Ontelbare kleine krabben komen uit hun holletjes gekropen en pikken met hun scharen microscobisch kleine algen van de oppervlakte. Keer op keer brengen ze de scharen naar hun mond nadat ze weer een lekker hapje van de bodem geschraapt hebben. Om de krabben heen liggen wat stenen.... Maar wacht die stenen bewegen?! Het zijn slakken! In een flits komt er een vogeltje uit de takken vliegen en pikt zo hoppakee een van die slakken uit de modder. Een lekker hapje!