Lieve allemaal,

Ondertussen ben ik alweer bijna 2 maanden in Nieuw-Zeeland. Toch valt het me sommige dagen even zwaar. Dan droom ik over jullie, over het leven in Utrecht en de huiselijke gezelligheid in Nederland. Als ik dan mijn ogen open en me realiseer dat ik veel te dicht bij de grond ben en het plafond te ver weg is voor mijn hoogslaper in Utrecht, zucht ik even. Ik omarm Broedel en ga rechtop in mijn bed zitten. De warme stralen van de zomerzon vallen door het raam boven mijn bureau de kamer in en voorzien mijn plant van zijn dagelijkse portie daglicht.

De plant, die ik in de eerste week gekocht heb, is gedurende de afgelopen 2 maanden al een halve meter gegroeid. Zijn luchtwortels zijn stevig aan de muur gevestigd, het draadje dat ik zo mooi voor hem gespannen had totaal negerend. Zijn lengte is voor mij een soort tijdsmeter. Ik hoop dat ik me wat meer op mijn plek voel hier voordat hij het plafond bereikt heeft. Dat is nog zo'n 30 centimeter... Nog 30 centimeter, en dan voel ik me vast beter, zeg ik tegen mezelf.

Een leven opbouwen in een vreemd land is gemakkelijk. Ik realiseer me ook dat dit hele andere koek is dan een half jaar backpacken in ditzelfde land. In die 2 maanden dat ik me bezig heb gehouden met een bankrekening openen, huurcontracten ondertekenen, een fiets kopen, de beste en goedkoopste supermarkt vinden, meubels uitzoeken en het starten van mijn PhD, zou een backpacker hele andere dingen gedaan hebben. Een backpacker zou het Noordereiland vast al ver achter zich gelaten hebben en naar het ruigere en grotere Zuidereiland afgereisd zijn, al tientallen backpackersvrienden hebben gemaakt, en ontelbare bezienswaardigheden bezocht hebben.

Maar wanneer je ergens voor langere tijd bent ga je toch anders tegen de dingen aankijken. Je probeert een goede basis te leggen door vriendelijk te zijn tegen iedere levende ziel die je tegenkomt. De komende jaren van je leven ga je namelijk met deze mensen doorbrengen... Toch merk ik dat vrienden maken hier niet vanzelf gaat. Kiwi's zijn vaak ontzettend vriendelijk, maar diepe en betekenisvolle gesprekken komen er vaak niet van. Als buitenstaander bots je op een gegeven moment tegen een soort muur aan. De enigen die binnen die muren treden zijn familie andere Kiwi-vrienden die ze vaak al vanaf de middelbare school kennen. Het is anders dan in de backpackerswereld waar er ontzettend veel internationale avonturiers samen komen, allen met het doel om nieuwe verbindingen aan te gaan en vrienden voor het leven te maken. Als immigrant is dat anders. De mensen met wie je in aanraking komt hebben al een leven en mensen om zich heen. Een vriendschap met hen aangaan, voelt vaak een beetje als indringen in iemand zijn privéleven zonder dat je diegene überhaupt kent. Natuurlijk vertelt niemand je deze dingen van tevoren. Iedereen in Nederland verzekerde me van een fantastische tijd in een prachtig land. En ja, dat tweede gedeelte kan ik ze nageven. Het IS een prachtig land! En op het moment zal ik het ook nog zeker niet willen inruilen voor het vertrouwde leventje wat ik had. Er is hier nog zo veel te zien en te ontdekken.

Maar toch... Ik mis jullie wel een beetje :')