Dit weekend trappen we af met het Ed Sheeran concert in Auckland!

De autorit naar Auckland die ons vorig weekend 1.5 uur kostte om te gaan boulderen, duurde nu ruim 3 uur... Zo'n 40.000 mensen begaven zich op vrijdagmiddag richting de (ondergelopen) hoofdstad om de singer songwriter live te zien optreden. De voetbalarena waar het optreden plaatsvond stond 2 dagen geleden nog onderwater, maar gelukkig is het lang genoeg droog geweest en wordt er niets afgeblazen.

Om 6 uur lopen we de enorme arena binnen, halen we een koffietje en gaan op zoek naar onze stoelen. Sta-plaatsen doen ze hier niet aan. Zelfs op het voetbalveld zelf in het midden van de arena zijn rijen en rijen met stoelen opgesteld. Je hoeft dus ook niet per se op tijd te zijn om vooraan te kunnen staan. Al snel hebben we ons plekje gevonden, recht achter een pilaar aan de achterkant van het podium. Dat vind ik natuurlijk maar niets, dus we gaan snel op zoek naar een ander plekje. Ondertussen begint een leuke en energieke Maisie Peters haar act als voorprogramma. Die heeft weer een hele hoop nieuwe fans binnengehaald in Nieuw-Zeeland.

Zodra Ed Sheeran begint hebben we een goed plekje bemachtigd, staand achter de voorste rij stoelen met genoeg dansruimte. Cody en ik hebben Ed allebei voor het laatst gezien in 2014. Hij ook hier in Eden Park en ik op Pinkpop. Beide waren we helemaal enthousiast over zijn performance en de 'Looppedal' waar hij alles wat hij speelt opneemt en afspeelt om zo in z'n eentje het effect van een hele band te creëren.

Nu bijna 10 jaar later zie ik wel dat zijn manier van performen anders is dan toen. Eddie is wat minder stil en verlegen. Hij speelt z'n nummertjes en morgen doet ie dat nog een keer... en dan volgende week nog een keer ergens anders op de aardbol. Vergeleken met de enthousiaste Maisie was Ed een beetje in zichzelf gekeerd. Echter, als halverwege het optreden z'n looppedal kapot gaat, zien we toch nog een stukje van de oude Ed. Hij laat zijn avond er niet door verpesten en speelt de rest van zijn optreden enkel nog akoestische nummers. Alleen hij en zijn gitaar. Dat was toch wel bijzonder. Toch wel mooi om de nummers van de Hobbit en Lord of the Rings in het land van de films te horen.

Om 2 uur 's nachts zijn we weer in Hamilton en zet Cody me thuis af. Hij gaat een week naar het zuidereiland om een van de beroemde Great Walks te lopen (Milford Track). Dat zijn van die wandelingen waar je een reservering voor moet maken. Maar een 'ticket' voor zo'n wandeling bemachtigen is net zo lastig als voor Pinkpop in het jaar van de Rolling Stones.... Het is ook minstens net zo duur ;)

Gelukkig zijn er ook zoveel wandelingen waar je niet voor hoeft te betalen.