Dit weekend is een lang weekend. Maandag hebben we een extra dag vrij door Auckland-dag. Heel vreemd eigenlijk dat we vandaag vieren dat Auckland een aantal jaren bestaat, terwijl de stad op het moment onder water staat en half verdwenen is. Nog op geen 2 uur rijden van het hoog en droge Hamilton zijn mensen dit weekend hun huis en al hun bezittingen kwijtgeraakt en zijn er zelfs een aantal doden gevallen. Heel vreemd hoe hier het leven gewoon doorgaat en mensen toch nog even naar Auckland afreizen voor familiebezoek of een afspraak.

Ik denk dat de plannen voor velen de weekendplannen letterlijk in het water gevallen zijn. Ook voor de avonturiers buiten Auckland. Wandeltochten zijn zijn gecanceld en ook ons klimweekend gaat niet door. In plaats daarvan slijt ik de zaterdag thuis met een boek en ga is 's avonds de stad in met Jaz naar een club waar Sean Kingston optreedt. Het was heerlijk om weer even te dansen, maar om 2 uur wil ik toch heel graag naar bed. Zondagochtend staat Cody om 11 uur op de stoep en gaan we lekker klimmen in de klimhal. De rest van de middag zitten we bij hem thuis buiten onder het afdak. We spelen een spelletje, leggen elkaar de beste tactiek uit om een rubikscube op te lossen en zitten daarna zwijgend naast elkaar terwijl de regen op het verandadak roffelt. Hij werkt aan het design voor een tattoo op zijn Ipad, ik lees een boek.

Om 7 uur hebben we met vrienden van hem afgesproken om te gaan uiteten. Beide klimmers en Marijke komt ook uit Nederland dus dat was erg gezellig! We drinken een wijntje en het Italiaanse eten is heerlijk! Uiteten in Nieuw-Zeeland is relatief goedkoop. Soms zelfs goedkoper dan zelf een maaltijd koken. Onder het eten praten we over PhD's (Marijke doet een Postdoc over een boomziekte en haar vriend doet een PhD in Auckland), klimmen en outdooravonturen. Ze vertellen over een mooie kustwandeling bij Raglan in de buurt (de surfstad dichtbij Hamilton) en een alpine wandeling (De Tongariro Alpine crossing) door een vulkanisch landschap. Na het eten nemen we afscheid van elkaar en brengt Cody me weer naar huis (bussen gaan niet meer na 8 uur 's avonds en fietsen is niet zonder risico).

Hij wilde maandag gaan surfen, maar door de regen besluit hij met me mee te gaan op mijn eerste wandelclubtocht naar de Pirognia mountain. Helaas is de wandeling door het grote risico op onweer ingekort en gaan we alleen maar naar een lager topje, slechts 2 uur lopen van de parkeerplaats. Eenmaal in wandelend in de jungle zie ik waarom. Het pad wordt meerdere malen versperd door een enorme omgevallen boom. Wanneer ik goed kijk zie ik echter dat het gevaarte wat voor me licht slechts een halve boom is. De andere helft staat nog recht overeind, een kant geheel zwartgeblakerd. Ja, dat was natuurlijk die bliksem. Met een groep van 10 studenten lopen we in gestaag tempo de berg op en leren we elkaar een beetje kennen. Ik merk dat ik niet meer zoveel sociale energie heb na een nacht in de club en een dag op stap te zijn geweest met Cody dus ik loop in stilte helemaal vooraan. Genietend van het geluid van de vogels. Mijn hoofd wordt wat leger met iedere stap die ik zet. Eenmaal boven zien we in eerste instantie helemaal niets (jeej, wat een beloning voor 2 uur omhoog zwoegen). We installeren ons op de grote steen waar het kruis op staat en eten onze lunch. Iemand heeft zelfs koekjes gebakken! Na een minuut of 5 trekken dan toch de wolken weg en langzaam krijgen we steeds wat meer te zien van het landschap om ons heen. Aan de ene kant van de top zien we het Nieuw-Zeelandse platteland, wat me ontzettend aan het Engelse platteland doet denken. Glooiende heuvels met vierkante stukken akker en weidegrond, gescheiden door heggetjes. Aan de andere kant is het zicht echter heel anders. Daar zijn de heuvels hoger en bedekt met jungle. Het zijn vooral varenbomen met af en toe een enorme loofboom die erboven uitsteekt. Die worden dan dus geraakt door de bliksem, bedenk ik me.

Iedereen maakt wat foto's en we nemen een groepsselfie, alvorens we weer afdalen. De afdaling is een stuk moeilijker aangezien de jungle 100% vochtig is. Al glijdend over de boomwortels, rots en bladeren vervolgen we onze weg naar beneden en een uurtje later staan we weer bij de bus. De jongen die koekjes heeft gebakken merkt op dat de USAC-patch op mijn rugzak er half afligt en biedt aan hem weer terug op mijn tas te naaien op de weg terug. De mensen hier zijn zo ontzettend lief!

Eenmaal thuis stap ik lekker onder de douche en doe ik de rest van de dag helemaal niets!