Om 05:30 gaat de wekker. Het is nog donker buiten, maar ik heb geen enkele moeite om van mijn matras af te komen en mijn wandelkleren aan te trekken. Vandaag is de allereerste dag dat ik écht buiten Hamilton kom en een wandeling ga maken.

In de keuken maak ik een ontbijtje en doe een greep in de kast voor een paar mueslirepen die ik in mijn rugzak stop. Om 6 uur stap ik bij Ray in de auto en rijden we de stad uit. Het is een half uur rijden naar Blue Springs en wanneer we aankomen op de parkeerplaats is de zon op ookal is het nog aangenaam koel buiten.

We laten de auto achter en beginnen aan het rivierpad. Het water is inderdaad ontzettend BLAUW. Later thuis ontdek ik dat dit komt omdat het water jaren onder de grond heeft gezeten alvorens het hier weer aan de oppervlakte komt. Het water is zo ontzettend schoon gefilterd in die tijd dat het veelvuldig voor drinkwater wordt gebruikt. Al vraag ik me dan wel af waarom er nog zoveel chloor in moet, wanneer ik een slok neem uit mijn waterfles en een grimas trek bij de typische chloorsmaak. De oevers van de rivier zijn bedekt met dichte vegetatie en in de rivier groeien allerlei grassen en waterplanten, meewaaierend met de stroming.

Aan het andere einde van het rivierpad is er een plekje waar je mag zwemmen. En zo neem ik om 9 uur 's ochtends een heerlijk koele duik in het ijsblauwe water. Ray had daar geen behoefte aan en installeerde zich op een steen in de zon aan de oever. Eenmaal opgedroogd lopen we hetzelfde stuk weer terug naar de auto. Onderweg komen we de eerste toeristen tegen. Al vloggend met een camera of telefoon in hun handen. Wat zien ze er toch belachelijk uit met die dingen, geniet nu toch eens gewoon van het moment!

Om 10 uur komen we weer bij de auto aan. We zijn nog lang niet moe en kijken op google maps of we nog ergens een leuke wandeling zien. Niet ver van Hamilton zien we een soort natuurreservaat met een berg erin. Die willen we wel beklimmen, besluiten we. Enkel waren we bij aankomst meteen afgeleid door een groot bord met allerlei vogels (ook Kiwi's) erop en een enorm omheind gebied. Het had een beetje Jurrassic Park vibes, dat omheinde gebied. We besloten naar binnen te gaan en al snel bevonden we ons midden in de jungle. De bosgrond bedekt met bladeren, dichte wortels, varens en grassen. De bomen reiken tot een onmogelijke hoogte en tussen de stammen slingeren lianen die net als de bomen bedekt zijn met mos, grassen, varens en vele andere planten die ik niet ken. Overal om je heen klinken vogels door het constante geluid van de krekels heen. Ik sta even stil om het allemaal in me op te nemen.

Op een gegeven moment verlaten we het grote pad en struinen we door de jungle op een paadje gemarkeerd door roze strikjes. Na een half uur raken we het spoor bijster en zien we beiden geen strikjes meer. We zetten ons neer op een ongevallen boom, eten wat, kletsen wat en besluiten dan dat het tijd is om weer uit Jurrassic Park te ontsnappen. We vinden een andere uitgang en lopen weer terug naar de auto. De kiwi's en de top van de berg allebei niet gezien hebbende.

Op de weg terug naar Hamilton stoppen we nog bij een ijsboerderij alvorens de zonnige ochtend veranderd in een regenachtige middag. Gelukkig zijn we zo vroeg opgestaan!