Van het laboratorium naar Cape Reinga

En zo vliegen dan ook de laatste maanden ineens voorbij. Het is December en overal zien we kerstverlichting en horen we kerstmuziek. Maar in de warme zomerzon voelt het helemaal niet als Kerstmis or alsof het bijna tijd is voor Nieuwjaar...

Na het veldwerk in Leigh in oktober ben ik het laboratorium ingedoken om al mijn sedimentmonsters te analyseren. Er moet vanalles gebeuren met de 75 monsters om de korrelgrootte, chlorophyll-a gehalte en de hoeveelheid organisch materiaal te bepalen. Ieder ochtend trek ik mijn witte labjas aan die eigenlijk niet meer echt wit is maar een besmeurd is met zand en moddervlekken. Ik zet een van die gehate plastic brillen op en trek de strakke witte ruberen handschoenen over mijn handen. Dan trek ik een tree met aluminium bakjes uit de oven en ga ieder schaaltje nauwkeurig wegen, voeg wat chemicalien toe aan een andere set monsters en ben uren bezig om 75 keer 0.15g zand af te wegen om in een reageerbuisje te stoppen. Hoe lang je je wel niet kunt vermaken met wat zand, chemicalien en een oven! Labwerk en scheikunde was nooit echt mijn ding, maar nu vind ik wat rust in mijn hoofd tijdens de relatief simpele en herhalende handelingen. Ik luister naar podcasts of denk even lekker een paar uur na over het leven.

Naast het eentonig labwerk staan de laatste maanden in teken van reizen. Ieder weekend trekken we er weer op uit en de laatste dagen van de maand leven we op instant noodles en bananen wanneer de laatste dollars aan benzine voor Subie gespendeerd zijn.

Afgelopen weekend was het eindelijk tijd voor Tian en mij om naar het noordelijkste puntje van het Noordereiland af te reizen in teken van onze housewarming. Op donderdagavond na zijn shift in het ziekenhuis en mijn werk in het lab laden we onze rugzakken, gitaar, wetsuit, surfboard en een paar pakken TimTams (de lekkerste NZ chocoladekoekjes) in de bus, vullen we de gastank voor het kookstelletje en rijden we de snelweg op richting Auckland. Ondanks dat we beiden moe zijn van de week rijden we 4 uur naar het kleine dorpje Ruakaka, net ten zuiden van Whangarei. In het donker parkeren we Cece onder aan de duin en gaan uitgeput naar bed. De volgende ochtend loop ik nieuwsgierig op mijn blote voeten de duin op en word verrast door een prachtige blauwe oceaan. De branding is rustig en aan de horizon zien we een paar eilanden. We slingeren het kookstel aan voor koffie en genieten van de ochtendzon, koffie en ontbijt op het strand. Een stel nieuwsgierige meeuwen komt even kijken of er nog wat te vreten valt en we geven ze een paar overgebleven frietjes van ons KFC-maaltje van de vorige avond.

Na het ontbijt verlaten we Ruakaka en rijden we naar Langs Beach, waar ik een uurtje in het water lig met mijn surfboard en Tian zijn kilometertjes rent over het mulle zand. Als ik even op het strand zit om uit te rusten komt er een lieve boxer op me af gewaggeld en maak ik een praatje met zijn eigenaar. Wat een geluksvogels, dat ze hier in het paradijs wonen. Ik surf nog even en wanneer ik voor de tweede keer het water uitkom zit Tian op het picknick kleed op zijn gitaar te tokkelen. Ik ga naast hem zitten, genietend van de zon en het geluid van de neerslaande golven en Tian's gitaarspel.

Na een tijdje besluiten we dat we honger hebben en dat het tijd is om naar Whangarei te rijden. In de laatste grote stad voordat de kilometers aan platteland en kleine dorpjes beginnen, gaan we lekker lunchen en geven we Cece nog een extra ronde diesel bij het goedkoopste tankstation. Ook kopen we wat ingredienten voor een pasta Carbonara voor het avondeten. Daarna vervolgen we onze weg naar Whangaroa harbour, schijnbaar de mooiste harbour van het land, waar we een wandeling willen doen. In ons tijdsschema hebben we een uurtje voor de wandeling. Maar wanneer we bij aankomst de bordjes ons een geschatte wandeltijd van 5 uur toeroepen besluiten we het tijdschema maar overboord te gooien en lekker te gaan wandelen. Het pad kronkelt door de jungle en op de vlakke stukken en dalingen joggen we om toch wat tijd in te halen. We steken de beek over en met spongebob schoenen vervolgen we onze weg. De uitzichten zijn onweerstaanbaar mooi. Het is alsof we in Jumanji zijn, zeggen we tegen elkaar. Ik ben Martha en Tian Jack Black, grappen we. We nemen een heleboel foto's en rennen langs een hut aan het water naar de top van de berg. Het laatste stukje is een beetje sketchy over een rotswand omhoog, maar we zijn tenslotte klimmers, dus daar kunnen we niet over zeuren. Eenmaal op de top vallen we beiden stil... het uitzicht is onwijs mooi. Het blauwe water kronkelt tussen de heuvels en eilanden door en de zeilbootjes geven het geheel een vredige vakantievibe. In totaal kost de wandeling ons 3 uur, toch 2 uur minder dan de bordjes, goede score.

Idealiter wilden we voor zonsondergan bij Cape Reinga zijn, maar in het bos is het al flink aan het schemeren als we terug bij Cece aankomen. We besluiten snel naar 90-mile beach te rijden en de zonsondergang daar mee te pakken. Bijna volgen we zo de weg het strand op. De weg voert ons zo over de duinen heen het strand op waar mensen met een 4-wiel-aandrijving de 90 mijl aan strand naar het noorden kunnen volgen. Net op tijd roep ik stop, voordat we Cece vastzetten in het mulle zand. We parkeren aan de kant van de weg en ik neem nog een duik in de zonsondergang orangje gekleurde zee. Het strand doet me aan de Noordzee denken: duinen, zand en vele onregelmatige golven. In het donker maken we onze pasta carbonara en Tian is gefrustreerd wanneer we daarmee ook minstens 50 muggen de bus in laten.... Probleem voor later zeg ik en we nemen ons maaltje mee naar de duinen en staren naar de sterren terwijl we in het pikdonker eten. De pasta is heerlijk en we zien zelfs een paar vallende sterren. Een grote UTE parkeert aan de waterkant en twee mannen stappen uit om hun hengels uit te hangen. Een tijdje later zien we hen in het licht van hun hoofdlampen een grote vis uit het water hengelen. Vissen is toch wel een van de grote hobby's van de kiwi's. En 's nachts gaat dat blijkbaar ook erg goed...

Tian en ik hebben een camping geboekt in de buurt van Cape Reinga dus we stappen weer de bus in en rijden de laatste 2 uur over de kronkelende 'snelweg' richting het noorden met de ramen open om al die muggen weer naar buiten te sturen... Er zijn heel wat beesten op de weg en met de score van 1 dood konijntje hebben we het meeste toch ontweken. Uitgeput en in het pikkedonker rijden we het campeerterrein op en gaan we lekker naar bed. Halverwege de nacht wordt ik wakker door Tian's zaklamp. Hij ligt op zijn rug met een stukje keukenrol in zijn handen de muggen op het plafond dood maken. Ik word er helemaal gek van, zegt ie. Ik geef hem een stel oordoppen en de rest van de nacht wordt er wel geslapen.

De volgende ochtend ontdekken we het afgelegen prachtige strand en drinken we weer een lekker bakkie pleur met onze voeten in de branding. We kijken wat rond op de rotsen en relaxen op het strand, wachtend totdat de zon onze wetsuits en zwemkleding opgedroogd heeft. Dan rijden we naar onze bestemming van het weekend: Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. Aan het einde van de 'snelweg' is er niets anders dan een parkeerterrein. We vullen de bijna-lege watertank voordat we naar de vuurtoren wandelen. Het voelt ineens alsof we echt ver van de bewoonde wereld zijn. Het landschap om ons heen toont geen tekenen van mensenleven, enkel jungle, rotsen en grote vlaktes met zandduinen. Vanaf de vuurtoren zien we de twee verschillende oceanen die samenkomen. De golven komen uit twee richtingen en botsen tegen elkaar op. Het is een erg speciaal aanzicht. De paradijselijke stranden zijn verlaten.... Het is een erg bijzondere plek. We nemen een heleboel foto's en een vriendelijke Amerikaan maakt een foto van ons, maar de foto's doen eigenlijk geen eer aan de werkelijke schoonheid van deze plek...

Halverwege de weg terug worden we verrast door een Haka van een lokale Maori tribe. Voor het eerst zie ik de angstaanjagende dans van de inheemse bevolking en het doet wel wat met je. Ook Tian voelt zich een beetje ongemakkelijk, maar we blijven toch even kijken voordat we verderlopen naar Cece. Na een lekkere pasta carbonara lunch op een parkeerterrein met prachtig uitzicht over het landschap is het tijd om de gigantische zandduinen te bekijken. We worden er beiden nogal melig van en hebben een hoop lol wanneer we door de 'woestijn / strandbergen' wandelen. We beklimmen de ene strandberg na de andere totdat we in de verte de oceaan kunnen zien. Google maps verteld ons dat er 5km aan zand tussen ons en de oceaan ligt.... Gelukkig is het bewolkt en is het zand niet te heet onder de voeten. We rennen wat rond, maken wat creatieve foto's en rollen/schuiven weer naar beneden. Op de hoogste duin zien we mensen met bodyboards naar beneden glijden. Volgende keer doen wij dat ook, zeggen we tegen elkaar. Na de lol in de woestijn rijden we naar Bay of Islands waar we de nacht zouden doorbrengen. Maar wanneer we het drukke stadje Pahia binnenrijden krijg ik meteen de kriebels.... Ik wil nog niet terug naar de bewoonde wereld zeg ik tegen Tian. Hij had al helemaal zin om een lekker biertje te drinken op een terrasje, maar wanneer er een helikopter met toeristen vlak over onze bus heen vliegt is ook hij er wel weer klaar mee... De baai is prachtig en leuk om in rond te zeilen, maar na 2 dagen rust en kalmte is dit even niet de plek voor ons. We doen wat boodschappen voor wraps met haloumi en spek en vinden een freedom kampeerterrein een uurtje verderop. We zijn bijna door de brandstof heen maar Tian denkt dat we het wel redden en rijdt ons vrolijk naar onze laatste bestemming voor de dag. Het parkeerterrein is vol, maar we komen aan voordat de zon onder gaat en kunnen ons maaltje koken voordat de muggen komen. Na het avondeten en de afwas trekken we dan eindelijk de fles wijn uit de koelkast en liggen we uren te kletsen op het strand onder de sterrenhemel. Ik ben ineens niet meer bang voor dit samenwonen, ik weet nu dat dit helemaal goed gaat komen. Om 11 uur ga ik naar bed en blijft Tian nog even op om foto's te maken van de sterrenhemel. Ook in de ochtend is hij alweer vroeg uit de veren voor de zonsopgang. Ik blijf nog even lekker liggen voor mijn 8 uurtjes voordat ik koffie voor ons maak en we nog een keer koffie op het strand drinken. We hebben geen haast en de golven zien er vriendelijk uit dus ik trek mijn wetsuit aan en duik met mijn surfboard de golven in. Tian speelt gitaar.

Leven in het marien laboratorium

Na bijna een jaar voorbereiding is het dan eindelijk zover: we gaan op veldwerk om data te verzamelen voor de PhD!

Voor een maand laat ik Hamilton achter me en verhuis ik naar het marien laboratorium in Leigh. Kort gezegd de meest paradijselijke locatie waar ik ooit gewerkt/gewoond heb. Vanuit mijn slaapkamerraampje kijk ik uit over de blauwe oceaan en de golven die opspatten tegen de rotsen van het nabijgelegen eiland. Het leven op deze afgelegen plek is geheel anders dan in Hamilton. De onderzoekers en studenten die hier werken vormen een belangrijk onderdeel van de populatie in het kleine dorpje en wanneer we op de eerste avond naar de kroeg gaan vraagt de barman meteen hoe het met het onderzoek gesteld staat terwijl hij ons een koude limonade toereikt. Buiten op het terras leer ik de ander PhD studenten en onderzoekers kennen. Het voelt als een hechte familie, samengebracht door een passie voor mariene biologie en de afgelegen plek. Vrienden maken gaat gemakkelijk en ik voel me al snel thuis.

Alex studeert aan Auckland University en helpt me de eerste week met mijn veldwerk. Iedere dag gaan we vroeg op pad om tijdens laagtij te kunnen werken. De gehele dag meten we mangroves op in Whangateau harbour en verzamelen we sedimentmonsters. We werken 7 dagen op een rij en iedereen kijkt ons vreemd aan als we op de zondag onze auto weer volladen om het veld in te gaan. De Nieuw-Zeelanders zijn echte 9-5 mensen. In het weekend werken gebeurt eigenlijk niet. Maar wij gaan lekker door. Tijd om de omgeving te verkennen is er nog niet. Maar gelukkig is er na 10 dagen werken toch een lang weekend gepland waarop mijn vrienden uit Hamilton even op bezoek komen. We hebben sinds kort een busje tot onze beschikking en zodra de witte Toyota Hiace het terrein op komt rijden en mijn vrienden uitstappen en de surfboards en wetsuits worden uitgestald ben ik dit leven toch wel even heel erg dankbaar. We're living the dream, denk ik bij mezelf....

Het hele weekend lang genieten we van de zon, ontdekken we snorkelend het mariene reservaat en gaan we surfen, vissen en klimmen. Zodra de avond valt verplaatsen we ons naar een ander reservaat waar we met onze roodgekleurde lampen op zoek gaan naar de bedreigde en beroemde kiwivogels! In stilte lopen we door de jungle en proberen we het geluid van een scharrelende kiwi te onderscheiden van het geruis van de wind. De maan en de sterren verlichten het pad door de bladeren van de bomen en overal om ons heen weerklinkt het geluid van tropische vogels. Zodra we iets horen klikken we onze hoofdlampen aan en gaan we op zoek naar de oorsprong van het geluid. Na een uur heeft Tian dan toch een kiwi gevonden! Hij zit lekker te eten in het gras naast het pad en we kunnen super dichtbij komen om het beestje goed te bekijken. T'is een hele leuke vogel: een bol met twee stokjes als poten, ronde vriendelijke oogjes en een lange snavel waarmee hij zijn eten uit het gras weet te vissen. Tevreden en trots met onze vondst klikken we na een tijdje onze lampen weer uit en wandelen we naar de bus.

Het weekend vliegt voorbij en te snel is het maandag en zie ik de bus met een beetje pijn in mijn hart weer van het erf van het laboratorium verdwijnen en ben ik weer alleen in het paradijs. Ik zou hier best wel willen wonen bedenk ik me...

'Felt cute, might delete later', some thoughts about online dating

De afgelopen jaren had ik er geen behoefte aan om het vlammetje van tinder, dat gele bijending van bumble of de sierlijke zwarte H van Hinge op mijn homescreen te zien. Ik kwam uit een moeilijke relatie en had mijn vertrouwen in mannen wel verloren. Het was even tijd voor iets anders. 3 jaar lang was ik zielsgelukkig met mijn huisgenoten, hechte vriendschappen en mijn familie. Ik had geen liefde meer nodig in mijn leven. Liefde zet je van je koers, laat je de controle over jezelf verliezen en vaak stellen je potentiële dates je toch alleen maar teleur. Nee het was helemaal goed zo. Mijn vrienden gaven me alle aandacht en liefde die ik nodig had en ik heb me nog nooit zo compleet en gelukkig gevoeld. Maar natuurlijk had ik geen idee dat dat gevoel meer uitzondering dan regel is. De meeste mensen maken er hun hoofddoel van in het leven: het vinden van een partner. Niemand wil alleen eindigen en als al je vrienden om je heen relaties aangaan, huizen kopen en kinderen krijgen dan komt dat stemmetje ineens luid naar boven. Ik moet ook!!

En daar gaan we dan, date na date op zoek naar die ene persoon die niet alleen al onze hokjes aanvinkt, maar ook nog eens knap en gezellig is. En dan moet je ook nog dat speciale stukje chemie zien te vangen waarvan niemand echt een idee heeft hoe dat nou precies werkt. Zo af en toe gebeurt dat, dat je de perfecte persoon tegen het lijf loopt en dan zwaar gefrustreerd weer wegloopt, want er is geen chemie! En de volgende dag verlies je je hart aan een of andere drugsdealer…. Ja het is allemaal niet te begrijpen in de wereld van de roze wolken, hartjes en dagdromen. Er gebeuren ineens allemaal dingen met je waar je geen controle over hebt. En daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Ik ben lekker mijn PhD aan het doen, ben mijn vriendennetwerkje aan het opbouwen en wil gewoon lekker zelf gelukkig kunnen zijn.

Maar de mensen om mij heen denken daar anders over. Die liggen de hele avond op de bank te swipen en als ik met een goede vriendin van me een koffietje ga drinken in de stad laat ze me het profiel van meest recente Hinge-date zien. Ik scroll erdoorheen maar kom niet echt iets te weten over Jack, 29 jaar, wil kinderen, 185cm, heeft een flexende foto van zijn 6-pack in de gym, een foto met bier en sigaretten, een sportwagen, en een foto met 2 kinderen en 3 vrouwen. En dan heeft Jack nog niet eens de foto met DE VIS! Even voor de duidelijkheid mannen: wij zijn niet geïnteresseerd in mannen die met grote dode VISSEN op de foto staan…. Hoe halen jullie je dat toch in je hoofd? Als ik de telefoon teruggeef aan mijn vriendin haal ik mijn schouders op, ik weet het niet… Maar ze zegt dat ze al dagen met Jack aan het appen is en dat er een enorme klik is.

En dit…. Dit is het punt waarop de meesterverwarring in mijn hoofd ontstaat…. Want hoe in hemelsnaam kun je weten dat je een klik hebt met iemand als je alleen maar geappt hebt? Want om de een of andere magische reden betekent een klik op de app helemaal NIET dat je ook een klik in het echt hebt. Dan ontmoet je die online klik van je dromen en dan zit je daar in het cafétje en heb je allebei ineens meer niets te vertellen. Onverklaarbaar en ontzettend frustrerend…. Laten we dat online daten nog maar even nóg een beetje moeilijker maken dan het al is hè.

Dus bij deze heb ik nu Hinge, Tinder en Bumble op mijn telefoon, ga ik zondag op koffiedate met ‘de klik van mijn dromen’ en zal ik zondagavond in een grote frustratie de liefde weer netjes in de goot van mijn levensweg neerpleuren, de deur dichtdoen en doorgaan met belangrijker zaken in het leven.

OMG that plant has reached the ceiling!

Hallo allemaal!

Hoe is het met jullie? Hopelijk word er flink genoten van de zonneschijn, mooi weer en exotische vakantiebestemmingen daar op het noordelijk halfrond. 2 weken geleden kwam ik terug van mijn eigen vakantie naar Zuid-Korea waar ik 3 weken met Marieke heb rondgereisd. Het was zo ontzettend fijn om elkaar weer te zien en voor die paar weken niet van elkaars zijde te hoeven wijken. We hebben zoveel mooie dingen gezien, gelachen, lekkere exotische gerechten geproefd en in bussen gezeten. In het kort: Zuid-Korea is een prachtig land en ik raad het iedereen aan om er een keer op vakantie te gaan! Alles is Zuid-Korea is heel erg modern en goed geregeld, het eten is fantastisch en er is zoveel cultuur en natuur om je in onder te dompelen. En daarnaast heb je ook nog eens de meest fantastische combinaties van strand, zee en bergen! Het was nooit mijn plan om een reisblog te beginnen, dus dat ga ik ook niet doen, het internet staat vol met reisblogs over weet ik waar. Dus als je een reisblog over Zuid-Korea wilt lezen moet je dat maar even googelen.

Ondertussen ben ik weer terug in mijn nieuwe thuisland en toen mijn vliegtuig door het wolkendek brak en ik het groene glooiende landschap van Nieuw-Zeeland met al zijn prachtige kustlijnen weer onder me zag overviel me ineens een nieuw gevoel. Een gevoel van geruststelling. In tegenstelling tot de laatste keer dat ik in Nieuw-Zeeland landde is er zoveel veranderd. Deze keer weet ik hoe ik het biosecurity formuliertje moet invullen, hoef ik geen dure taxi te betalen maar wordt ik opgewacht door mijn huisgenootje die me meteen in de armen vliegt en heeft Joshua cake gebakken voor iedereen als ik de volgende ochtend mijn kantoor binnenwandel. Het opnieuw terugkomen in dit land heeft me in één klap laten inzien hoeveel ik opgebouwd heb over het afgelopen halve jaar. En dat was een realisatie die ik hard nodig had. Tot vandaag vergeleek ik alles in mijn nieuwe leven met het oude leven in Utrecht (wat oh zo perfect was) en niets of niemand was goed genoeg of kon daaraan tippen. Maar nu zijn mijn ogen ineens geopend en kan ik eindelijk genieten van de mensen die ik hier ken. Ik ben niet meer bang om teleurgesteld te worden als ik één op één met iemand afspreek en het is gemakkelijker om mensen te nemen zoals ze zijn. Nog steeds vind ik het belangrijk om me te omringen met mensen die een beetje voelen zoals de mensen thuis. Mensen die hun leven op een rijtje hebben of aan zichzelf aan het werken zijn en openstaan voor hoe anderen de wereld ervaren. Sommige mensen komen nog steeds niet door de selectie, maar gelukkig heb ik mijn verwachtingen wat bijgesteld.

Af en toe werp ik nog een blik op de plant van een paar posts geleden die gestaag doorklimt naar het plafond. De laatste blaadjes beginnen zich nu net te ontkrullen voordat hij dan toch eindelijk zijn bestemming bereikt, en wie weet waar hij dan naartoe groeit... Ik heb een touwtje over het plafond gespannen, maar daar lijkt hij zich niets van aan te trekken.

Ook de PhD heb ik weer opgepakt na 3 weken pauze. Nu ik wat verder in dit grote project ben begint het toch allemaal een beetje chaotisch te worden. Want dat heb je altijd met grote projecten, je doet maar wat totdat je even een stap terugneemt en kijkt naar de berg chaos die je je werk noemt. Het is weer even tijd voor een halfjaarlijkse schoonmaak van mijn google drive folders... Maar tegelijkertijd moet er ook hard gewerkt worden aan onze veldwerkvoorbereidingen. In oktober, november en december gaan we voor langere tijd het veld in (eigenlijk een soort vakantie) en gaan we stromingen en waterhoogten meten in twee estuaria gedurende 2 weken. Ik spendeer veel tijd met het invullen van excel sheets, het boeken van accommodaties, auto's, boten en schippers en het begrijpen van grote ingewikkelde instrumenten die voor ons de stroomsnelheden gaan meten. Daar moet dan weer een frame voor gebouwd worden zodat ze stevig op de getijdenplaat kunnen blijven staan voor die 2 weken. Ineens is mijn kantoorwerk vervangen door het in elkaar schroeven van metalen frames, instrumenten en kabels bij elkaar sprokkelen en eindeloze besprekingen om te bedenken hoe we dat allemaal naar het veld gaan verplaatsen. Het moet van tevoren goed uitgedacht worden, want het is zo'n grote en dure onderneming dat je maar één keer de kans krijgt om het veld in te gaan en dan moet het dus ook in één keer goed gaan.

Zolang je tussendoor maar genoeg pauze neemt komt het allemaal vast goed, dus vandaar is klimmen en surfen in de weekenden nog steeds mijn hoofdprioriteit ;).

6 maanden = Zuid-Korea!

15 mei... ohjee het is lang geleden dat ik jullie een update van het leven heb gegeven!

Over de afgelopen maanden is er toch wel het een en ander gebeurd aan deze kant van de aardbol: op 1 juni heb ik mijn onderzoeksvoorstel gepresenteerd en nu ben ik officieel begonnen met mijn PhD (!), de winter deed zijn intrede in het land en ik ben erachter gekomen hoe slecht de huizen hier geïsoleerd zijn, veel van mijn exchange vrienden zijn weer terugverhuisd naar hun vertrouwde thuisland en ik kwam erachter dat mijn ex ook in Nieuw-Zeeland werkt(!why him...of all people!). Weekenden vol klim en surfavonturen worden ingeruild voor regenachtige dagen die gespendeerd worden in een knus cafeetje met een warme kop koffie in onze handen en een bordspel op tafel. Ook is er ineens tijd voor huisfeestjes, roadtrips naar de boulderhal in Auckland en naar Rotorua om in een natuurlijke hotspring te kunnen chillen met een cider in de hand en goed gezelschap. Nieuw-Zeeland biedt outdoor activiteiten voor ieder weertype: als de zon schijnt zijn er paradijselijke stranden en rotspartijen om te ontdekken, als het regent zijn er grotten en hotsprings en in de sneeuw is er genoeg te skiën (maar niet voor mij haha, ik houd niet van skiën). En zo vliegen de laatste twee maanden van mijn eerste halve jaar toch voorbij. En dan is het ineens tijd om weer in het vliegtuig te stappen naar Zuid-Korea. Een reis waar ik het afgelopen halve jaar naartoe geleefd heb, het moment waarop Mariekje en ik weer herenigd zijn! Wat was dat een mooi moment.

Na 2 volle dagen reizen van Hamilton naar Auckland, naar Seoul en een laatste vlucht naar Jeju-Do Island bevind ik me in ons knusse hostelkamertje. De kamer is een grote bende met al Mariekes spullen en ik voel de tranen van blijdschap opborrelen bij het zien van haar roze slippers voor de deur. Ze is gewoon hier! Ik stap onder de douche om het reiszweet van me af te spoelen en maak een kop thee. Marieke is nog aan het genieten van haar gebarentaal conferentie, de hele reden dat we op deze vreemde plek afspreken. En dan een half uur later komt ze door die deur en vliegen we elkaar in de armen. We drukken even op elkaars armen om er zeker van te zijn dat de ander wel écht is en kunnen allebei niet stoppen met lachen. Ik vecht tegen de tranen. Wat heb ik haar gemist. Na een half jaar wekelijks videobellen is het zo ontzettend fijn om weer bij elkaar te zijn! Allebei uitgeput, zij van een lange dag op de conferentie en ik van de reis, ploffen we op ons bed. Maar ondanks onze moeheid kletsen we nog tot in de kleine uurtjes voordat we uiteindelijk allebei onze ogen sluiten en in slaap vallen.

De volgende ochtend lopen we samen naar de conferentielocatie en kopen we wat noedels voor ontbijt bij de lokale convenience store. Die convenience stores hier zijn wel een ding. Buiten staan een aantal picknickbanken en binnen is kokend water en een magnetron om je noedels op te warmen. Ook zijn de Koreanen ontzettend fan van ijskoffies in allerlei verschillende smaken. Je kunt een beker met ijs kopen en een zakje met een of andere random smaak ijskoffie voor 2500 won (€1,50). En ondanks dat het er allemaal super chemisch uitziet, smaakt het niet verkeerd! Voor ongeveer €3,00 hebben we 2 porties noedels en 2 bananen waarmee we ons naar de conferentie begeven. Marieke weet me naar binnen te sneaken voor de eerste presentatie sessie over Koreaanse gebarentaal. Ik luister geboeid naar hoe de dovencultuur in Zuid-Korea in elkaar zit en na de sessie neem ik afscheid van Marieke en loop weer richting het hostel.

Buiten regent het constant en ik snap nu wel dat slippers en crocks het favoriete schoeisel zijn van de locals. Je voeten worden toch nat, en met die slippers krijgen ze tenminste nog wat lucht. En ik maar denken dat ik het regenachtige koude Nieuw-Zeeland in zou ruilen voor tropische zonneschijn. Haha, nee hoor, het is moessonseizoen in Zuid-Korea... heel veel regen dus! De de-humidifier in onze kamer vangt zo'n 5 liter water op uit de lucht gedurende 1 nacht, de zuurstof is maar schaars als je buiten loopt, en je haar doet van allerlei dingen die het nooit eerder gedaan heeft. Ik besluit om weer even een tussenstop te maken bij de CU om een ijskoffiesmaakje uit te proberen voordat ik langs het strand terug naar onze kamer loop. Ik zie de golven steeds verder de baai inkomen nu het langzaam vloed wordt. Sommige mensen lopen over het strand richting de waterrand met netten in hun handen. Het inkomende water moet ook wat vissen met zich meebrengen. Ik tuur naar de grijsgrauwe lucht en de golven, op een goede dag zou je hier best kunnen surfen! Hopelijk last de moesson een keertje een pauze in zodat we ook even van een stranddag kunnen genieten.

Winter is coming

Lieve allemaal,

Na een paar ijskoude nachten heeft de winter dan toch zijn intrede gedaan in Nieuw-Zeeland. De bomen zijn kaal en de straten bezaaid met goudgekleurde bladeren. Het is nat en vochtig, zowel binnen als buiten. Mijn huisgenootje Neka had me al gewaarschuwd: "You cannot escape the cold. Together with the humidity it'll get into your bones." Eerst dacht ik dat ze een beetje overdreef. De temperaturen komen hier amper onder het vriespunt en het regent ongeveer net zoveel als tijdens een Nederlandse winter. Echter, wat het verschil maakt tussen Nederland en Nieuw-Zeeland is de manier van huizen bouwen en isoleren. Waar we in Nederland soms klagen over dat het binnen te koud is (daar was ik altijd heel goed in), heeft over het algemeen iedereen een verwarming of een houtkachel en zijn de ramen niet nat aan de binnenkant. Hier is dat anders. De meeste huizen zijn van hout gemaakt en relatief slecht geïsoleerd. Vocht en kou sluipen er gemakkelijk door naar binnen en warmte raak je gemakkelijk kwijt. Wanneer het een week regent en 10 graden is, moet je kiezen tussen warmte en ventilatie. Wanneer je de ramen dichthoudt zijn ze binnen een korte tijd zwaar beslagen met vocht. Wanneer je de deur openhoudt kun je dat probleem ietsjes verhelpen, maar dan krijg je het ook koud. Na 9 uur 's avonds hebben we gratis stroom en doen we even de kachel aan voor 2 uurtjes. Zodra ik naar huis wandel van kantoor kijk ik al uit naar die tijd. Daarvoor verkleden we ons in onze onesies en lopen er een Winnie de Pooh, Pickachu en een Wortel door het huis. Iedere dag is het een verkleedfeest, zo houden we het warm. Was drogen gaat ook niet meer. Een van mijn handdoeken is al 1.5 week nat.... Misschien toch tijd om even een ritje naar de wasserette op de heuvel te maken.

Het weer houden we nauwlettend in de gaten, niet alleen voor de was maar ook om onze outdoor verslaving te onderhouden. Wanneer de zon zich laat zien, kost het me niet veel moeite om mijn laptop dicht te klappen, een paar surfboards op de auto te binden en naar Raglan te rijden. Er is altijd wel iemand die tijd en zin heeft om mee te gaan. En die PhD kan ook wanneer het regent.

Afgelopen weekend hadden we geluk: een heel weekend mooi weer! Dan moeten we natuurlijk weer naar KawaKawa bay om te klimmen. In alle vroegte rijden we om 6 uur Hamilton uit. De wandeling van 10km naar de verlaten baai gaat deze keer een stuk sneller. Om 12 uur uur hangen we in de eerste multipitch en voeren we gesprekken over de walkie talkies die Cody mee heeft genomen. De zon verwarmt onze huid en we genieten van een paar fantastische naar karton smakende mueslirepen op een smalle richel aan het eind van de multipitch. Onder ons strekt het Taupomeer (een inactieve caldera vulkaan) zich uit en aan de horizon zien we Tongariro en Ruapehu. Een paar grijze wolken stijgen op vanuit de actieve vulkaan. 3 weken geleden waren de vulkanen niet meer dan een blauwgrijze schim in de verte. Dit weekend zijn de toppen bedekt met sneeuw wat zorgt voor een indrukwekkend uitzicht.

In de avond koken we pasta op ons gasstelletje, drinken we chocomelk en wijn en hul ik me weer in mijn wortel-onesie. Met een warme kruik die we iedere 10 minuten aan elkaar doorgeven liggen we op onze rug op het kiezelstrand en kijken we naar de sterrenhemel. Het melkwegstelsel, een paar vallende sterren, diepe gesprekken en het geluid van de kabbelende golven die aan onze voeten het strand op komen maken me gelukkig.

De volgende ochtend worden we wakker gemaakt door Sasha die de rits van onze tent openmaakt en ons een warme kop koffie toereikt. Ik kruip uit mijn warme slaapzak en sta op om hem te helpen met het ontbijt. Daarna is het tijd om spullen in te pakken en nog een paar mooie multipitches te doen alvorens we met een boot de baai verlaten en weer terugkeren naar de bewoonde wereld. Maar voor we naar huis terugkeren komt Sasha met het geniale idee om een tussenstop te maken bij een natuurlijke warmwaterbron. We laten ons in het warme, stomende water zakken. Onze verkrampte spieren en koude botten warmen langzaam op terwijl we genieten van de zonsondergang en een koud biertje. Een goed einde van weer een mooi weekend.

Ik wens jullie in Nederland heel veel plezier met de zon en de zomer! Geniet ervan! Ga lekker klimmen, of wandelen, of tuinieren of gewoon lekker in de zon liggen. Ik mis 'm al haha!

'Klimmers'

Ollaa Lieve Lezers,

In mijn blauwe Subie rijden Catherine en ik door de straten van het centrum van Hamilton. De regen klettert neer op de voorruit en de ruitenwissers doen hard hun best om het water weg te vegen en mij van wat zicht te voorzien. Het is 5 uur 's middags, maar de straatverlichting is al aan en het duurt niet lang meer voordat de duisternis valt. Iedere keer als ik een lampje zie fonkelen maakt mijn brein meteen de connectie met de kerstverlichting die de straten in Nederland gezelliger maakt rond deze tijd van het jaar. Maar het is natuurlijk helemaal niet die tijd van het jaar... Het is mei.... En daarna komt juni, juli, augustus. Maanden vol zonneschijn en warmte. Het is best vreemd om deze maanden nu in te gaan met het vooruitzicht van kou en nog meer regen. Thuis heb ik al een paar lekkere warme dekens ingeslagen, zelfs eentje met mouwen en een capuchon(!!), aangezien de standaard van isolatie in Nieuw-Zeelandse huizen absoluut laag is en iedereen me verteld dat het zeer koud gaat worden.

Catherine verbindt mijn telefoon via de aux-kabel aan de radio van de auto en samen zingen we mee met de liedjes van ABBA. We zijn onderweg naar het afscheidsfeestje van Dayna, een van onze geliefde klimmaatjes. Over 2 weken gaat ze Hamilton inruilen voor het bruisende Bristol in de UK. Het is iets wat vele kiwis van onze leeftijd doen. Zij hebben hun hele leven op dit eiland gespendeerd en zijn onderhand wel eens benieuwd waar hun ouders vandaan komen (vaak heeft een van de ouders een Europese achtergrond) en hoe dat veelbesproken Europa er nu eigenlijk uitziet. Ongeveer 90% van de mensen die ik over de afgelopen maanden heb leren kennen en een vriendschap mee opgebouwd heb, heeft plannen om binnen een jaar naar Europa te vertrekken. En van mijn woorden over dat Nieuw-Zeeland veel relaxeter, mooier en beter is wil niemand wat weten. Nee, ze willen het zelf ervaren. En dat kan ik best begrijpen. Europa is natuurlijk ook ontzettend mooi. Alles is zo dichtbij elkaar en naast prachtige natuur en allerlei verschillende culturen is er ook prachtige architectuur, iets wat hier niet te vinden is door verwoestende aardbevingen, cyclonen, tsunami's, vulkaanuitbarstingen enzovoorts. Alle gebouwen zijn laag, vierkant en grijs. Het centrum van Hamilton is absoluut niet fraai, maar het stort allicht niet in mekaar na een aardbeving....

Eenmaal aangekomen bij Dayna worden we meteen naar een kamer geloodst waar ze al haar spullen heeft uitgestald waar ze vanaf wil. Ik spendeer een flink uur met Catherine en Cody om alle kleren te passen (variërend van galajurken tot hotdog-kostuums) onder het genot van een cocktail. Na een tijdje komen we giebelend naar de kamer uit, ieder in een andere outfit samengesteld met Dayna's kleren en is het tijd om ons voor te stellen aan de rest van het gezelschap. Het wordt me al snel duidelijk dat er vooral collega's aanwezig zijn op dit partijtje. Wij worden al snel weggezet als dat groepje 'klimmers' en dat vraagt natuurlijk om een show-off aan tafelboulders, pull-ups aan het randje van een deurkozijn en het souplessespelletje waarbij je met je mond een velletje papier van de vloer moet oppakken. Nadat iedereen genoeg blauwe plekken, gescheurde liezen en pijnlijke vingers heeft verzameld en de cocktails gedronken zijn, verlaten de collega's het huis en rollen wij onze slaapmatjes uit om ook even een paar uurtjes van elkaars gesnurk te genieten.

Om 10 uur in de ochtend heb ik de keuken schoongemaakt, de pizzadozen in de container gemikt en iedereen z'n bed uit gesleurd. Het is tijd om naar onze lokale klimhal te gaan voor een competitie! Nee we doen niet mee, maar lekker brak op een bouldermat liggen en kijken hoe andere mensen klimmen is absoluut niet verkeerd. Het is ontzettend druk in de klimhal en de klimmers doen het fantastisch! Ik ontmoet een collegaatje van de uni. William heeft net zijn onderzoeksvoorstel gepresenteerd (iets met architectuur en biomaterialen) en vraagt hoe het met mijn PhD gaat.

Ja, ook ik had de vorige dag de eerste versie van mij onderzoeksvoorstel ingeleverd (de eerste mijlpaal in je PhD, jeej!). 1 juni is de presentatie en vanaf dan gaat de 3-jaar durende marathon beginnen. Het schrijven en inleveren van het onderzoeksvoorstel leverde gelukkig niet al te veel stress op. Tijdens de laatste week voor de deadline waren er nog 2 mooie dagen waarop we zijn gaan klimmen in een prachtige rivierkloof (mijn favoriete nieuwe klimspot) en een surftripje naar Raglan hebben gemaakt. Klimmen gaat natuurlijk altijd voor PhD ;).

Van Noord naar (soort van) Zuid

Heej allemaal,

Het schooljaar is hier ondertussen helemaal begonnen en mijn bijbaantje als studentassistent voor het vak aardwetenschappen wordt steeds drukker. Iedere dinsdag spendeer ik de hele dag met mijn studentjes in het lab en leren we over het Nieuw-Zeelandse landschap. We hebben het over de vele vulkanen, rivieren en invloeden van de oceaan die het eiland gevormd hebben. En na al die theorie op de uni gaan we ook een dag het veld in om bodemlagen te bekijken en over het strand te wandelen om duinerosie en rip currents te spotten. Met een enorme schoolbus scheuren we over de gravelwegen naar Raglan op een zonnige zondag. Toch fijn, dat je dan betaald krijgt om over het strand te wandelen en met studenten naar de golven te turen. Maar nu hoor ik jullie al denken: 'Een excursie op een ZONDAG? Die Nieuw-Zeelanders moeten wel hele harde werkers zijn....'

Maar dat is absoluut niet het geval. Het schooljaar is nog geen 1,5 maand begonnen of er is alweer sprake van 2 weken Paasvakantie. Ook ik had toen een lang weekend van niet 4 maar 5 dagen, want dinsdag hoefde je vooral niet naar kantoor te komen. Iedereen om me heen had al plannen gemaakt voor dat lange weekend: de exchange studenten trokken voor de twee weken naar het Zuidereiland of naar meer exotische plaatsen zoals Thailand..., Cody ging op bezoek bij zijn familie in Australië en ook mijn huisgenoten vertrokken richting huis. Ik had bedacht dan maar wat extra tijd in de PhD te steken en misschien ergens een mooie wandeling te maken, tot Neka (mijn huisgenootje) me uitnodigde om met haar mee te komen naar haar ouders in Kaeo (noordwaarts van Auckland).

Ik besloot een gokje te wagen en sprong bij haar in de auto voor de 7-uur durende ritnaar het noorden. Haar ouders wonen op een boerderij in een prachtig zelfgebouwd houten huis met hoge ramen. Het leek op een soort berghut zoals we die in de Alpen hebben. Het leven op de boerderij deed me weer een beetje denken aan thuis. Overdag is iedereen buiten: dieren voederen, honden uitlaten, fruit en groenten oogsten, paarden trainen of het bos in voor de jacht op possums (een plaag in NZ). Tussen de werkzaamheden door dronken we koffie met de eindeloze stroom aan familiebezoek en 's avonds aten we met z'n allen een heerlijk maaltje met ingrediënten van het land. Op de zaterdag hadden Neka en ik even de tijd om de omgeving te verkennen en een paar mooie strandwandelingen te maken. Northland lijkt best wel wat op de Coromandel, waar ik de weekend ervoor was gaan klimmen en surfen. Blauw zeewater in prachtige estuaria, zeilboten en steile rotskusten met daarbovenop het groen van de jungle. Tijdens het weekend werd Ik helemaal opgenomen in Neka's familie en was toch wel sip toen het weer tijd was om naar Hamilton terug te keren en de rust van het platteland achter me te laten.

Ook voor het weekend na het Paasweekend zijn er weer grootse plannen gemaakt. Cody is terug van Australië en samen met Fede zijn we gaan klimmen in een prachtige geïsoleerde baai aan het Taupo meer. Om in de baai te komen moet je 10km wandelen met kampeer- en klimspullen op je rug. Maar de routes en het uitzicht op mt Tongariro zijn prachtig! De hele dag hebben we gemultipitcht en 's avonds gezellig gekletst met andere klimmers onder het genot van een wijntje aan het strand. Na een tweede lange multipitch op de zondag was de wandeling terug naar de auto een tegenvaller. Met een muziekje aan om de moed erin te houden en de sterren aan de hemel marseren we terug over de eindeloze slingers van het mountainbikepad. Vandaag (maandag), kunnen we nog nagenieten van de spierpijn. Mijn collega's zijn niet eens meer verbaasd wanneer ik stijfjes opsta vanaf mijn bureaustoel en me met een soort verkrampt loopje naar de koffiemachine begeef. Zij weten allang dat ik iets te veel tijd op een rotswand spendeer en misschien iets te weinig achter mijn bureau....

Met mijn koffietje in de hand droom ik alweer over volgend weekend (alweer een lang weekend haha...). Dan gaan we mt Ruapehu (Tongariro) en mt Taranaki beklimmen!